Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

Η μεγάλη σύγχυση του μέλλοντος!!!

  • Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Κανονικά ο τίτλος θα έπρεπε να είναι «η μεγάλη σύγχυση του παρόντος και του μέλλοντος»! Αλλά βλέπω ότι οι περισσότεροι από εκείνους που διαφημίζουν λύσεις και προοδευτικές ιδέες και πολύ περισσότερο φιλολαϊκά αισθήματα, ή που παίρνουν πόζες σωτήρων, που ξεφωνίζουν που κορδακίζονται και που προβάλλουν το ναρκισσισμό του ματαιόδοξου, που έχουν ανοίξει μαγαζάκια και πουλάνε ιδεολογία, άλλο δεν κάνουν παρά να προκαλούν σύγχυση.
Η σύγχυση, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχει κουρνιάσει στην καθημερινότητά μας κι έχει ριζώσει για τα καλά, προεξοφλώντας την παρουσία της και στο μέλλον. Κι αυτό είναι φανερό διότι οι αφελείς, οι εύπιστοι, οι τυφλωμένοι από χρησιμοθηρία, είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να χειροκροτήσουν, να ζητωκραυγάσουν και να υποκλιθούν στον αγύρτη ή στους αγύρτες. Έτσι, λοιπόν, προετοιμάζεται και η μεγάλη σύγχυση του μέλλοντος, από την οποία δύσκολα θ’ απαλλαγούμε. Αυτή θα καθορίζει τη ζωή μας, αφού θα διαιωνίζει την πλάνη μιας πλειοψηφίας που θέλει να γράψει Ιστορία. Πώς είναι δυνατόν οι πολίτες να στηρίζουν αυτό το σφιχταγκάλιασμα που βλέπουμε στη φωτογραφία;;;;
Γράφουν ιστορία οι άνθρωποι και δημιουργούν ήρωες, ενώ οι ίδιοι δεν είναι παρά μάρτυρες που στρώνουν τα κορμιά τους στο δρόμο για να περάσουν οι ήρωες!! Και ήρωες είναι οι πονηροί. Έχουμε ένα πλήθος περιστατικά τα τελευταία τρία χρόνια, που συνθέτουν ένα εφιαλτικό χρονικό για τη ζωή στη χώρα μας. Για μια μακρά περίοδο κυκλοφορούσαν συνθήματα παραπλανητικά που έσπρωξαν τον κόσμο προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Και τώρα φυσικά εξακολουθούν να πλανώνται στην κοινωνική και πολιτική ζωή, αλλά πιστεύω ότι έχουν λιγοστέψει κατά πολύ εκείνοι που τα πίστεψαν, τα ενστερνίστηκαν και τελικά πλανήθηκαν πλάνη οικτρά!!! Ωστόσο, η σύγχυση, που έχει προκληθεί, υπάρχει και δυσκολεύει εκείνους που πρέπει ή θέλουν να δουν την πραγματικότητα.
Μερικές φορές οργίζομαι με το κλίμα των ενθουσιασμών που σε χρόνο μηδέν γίνονται κατεψυγμένοι. Παρατηρούσα τον τελευταίο καιρό που πάρα πολλοί καλλιτέχνες κυρίως και κάποιοι άνθρωποι των γραμμάτων διαπίστωσαν ότι εξαπατήθηκαν από τους πολιτικούς εκείνους στους οποίους έδωσαν ψήφο για να κυβερνήσουν. Κι επειδή χάθηκαν οι ελπίδες τους για καλύτερες μέρες και το μέλλον πια είναι αβέβαιο, διαμαρτύρονται αλλά σε χαμηλούς τόνους. Από τη μεταπολίτευση και δώθε, άπειρες διακηρύξεις κυκλοφόρησαν με υπογραφές και πάντα στο χώρο της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς, η οποία αποδείχτηκε ότι σε τίποτα δεν ξεχωρίζει από την παραδοσιακή αριστερά. Απλώς επειδή τα στελέχη της έχασαν τη σφραγίδα, ονόμασαν εαυτούς «ανανεωτές»!! Αυτό ήταν που πάντα έθελγε τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων… Τώρα όμως φαντάζομαι ότι ήρθε να καταλάβουν ότι ο χώρος αυτός είναι ο πιο σκουριασμένος, ο πιο αναχρονιστικός, και εν πολλοίς αντιδημοκρατικός και αντιλαϊκός.
Είναι γνωστό ότι ο αντιπρόεδρος της σημερινής κυβέρνησης, ο Δραγασάκης, το 1991 διεκδίκησε την γενική γραμματεία της ΚΕ του ΚΚΕ μετά την παραίτηση του Χαρίλαου Φλωράκη, εκπροσωπώντας την «ανανεωτική πτέρυγα» του κόμματος, αλλά στην ψηφοφορία έχασε από την Αλέκα Παπαρήγα καθώς συγκέντρωσε 53 ψήφους έναντι των 57 της Παπαρήγα. Κι έτσι αποχώρησε από το ΚΚΕ και είναι εκεί όπου σήμερα νιώθει ασφάλεια. Εάν όμως κέρδιζε την Παπαρήγα, θα έμενε στο ΚΚΕ!!! Δηλαδή, με το που έφυγε, έπαψε να είναι κομμουνιστής;; Όχι βέβαια!!! Απλώς έχασε τη σφραγίδα – κι αυτός και οι άλλοι σύντροφοί του. Είναι «ανανεωτές» οι Βούτσης, Φλαμπουράρης, Γαβρόγλου, Δρίτσας, Μπαλάφας, και τόσοι άλλοι;;; Είναι, ωστόσο, ένα περίεργο μείγμα δογματισμού και παλαιοκομματικής νοοτροπίας. Μιλάνε συνεχώς για το παλιό και οικτείρουν τους άλλους, ενώ αυτοί οι ίδιοι  είναι οι πιο σκουριασμένοι…
Ο Αλέξης Τσίπρας σε μια συνέντευξή στο περιοδικό Schooligans, είχε «εξομολογηθεί: «Ήμουν πρόεδρος όταν είχαν έρθει οι μαθητές του λυκείου να ζητήσουν συμπαράσταση στις πρώτες τότε μαθητικές κινητοποιήσεις – μιλάμε για το 1988. Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν οργανωμένοι στην ΚΝΕ, οπότε κουβέντα την κουβέντα οργανώθηκα κι εγώ. Θυμάμαι, κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις για το αν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, διαβάζαμε Μαρξ, Λένιν, Χέγκελ… Γοητεύτηκα από κείνη την περίοδο….». Ο Τσίπρας γινόταν «κνίτης» όταν είχε αρχίσει να φυσάει ο αέρας της περεστρόικας στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ. Και στις 9 Νοεμβρίου 1989 άνοιγαν τα σύνορα κι άρχισε να γκρεμίζεται το Τείχος που χώριζε τη Γερμανία. Ο Τσίπρας δεν είχε καταλάβει ότι ο κόσμος αποχαιρετούσε το παρελθόν κι έμπαινε σε μια νέα εποχή. Έτσι και σήμερα με το νομοσχέδιο της Παιδείας.
Η χθεσινή εμφάνιση του σημερινού πρωθυπουργού στη Βουλή, μας έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε ότι είναι απελπιστικά προσκολλημένος στο παρελθόν [του] και σε μια εποχή όπου ο καθένας μπορούσε να κυβερνά με κούφιες λέξεις και κούφια συνθήματα. Κι όσο οι λέξεις είναι απλώς ψηφίδες του μωσαϊκού της δημαγωγικής επίνοιας, τα πράγματα μένουν στην πολύ θολή περιοχή της πολιτικής ηθικής και χρησιμεύουν στην Ιστορία για να φιλοτεχνεί πολιτικές προσωπογραφίες προς οδηγία ή τέρψη των αναδιφητών του μέλλοντος. Το θέμα όμως είναι πως όταν γίνονται πολιτική πράξη είναι εκτάκτως επικίνδυνες. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν παραπλανούν μονάχα την εθνική συνείδηση ή την εθίζουν στην κιβδηλεία της κρίσης, αλλά κουρνιάζουν για τα καλά στη ζωή μας με την παραλογιστική δύναμή τους και γίνονται κριτήρια και δράσης και ηθικών αξιών. Αυτό, όπως γίνεται αντιληπτό έχει συνέπειες οδυνηρές, διότι ο παραλογισμός των λαών είναι πάντοτε πιο ελκτικός και πιο ισχυρός από τη λογική τους


πηγή: Times News

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου