Τις τελευταίες μέρες ακούω πολλές
απόψεις γύρω μου από φίλους, γνωστούς, αλλά και από συζητήσεις που
παρακολουθώ στα social media. Και υπάρχει μια κοινή διαπίστωση: ότι
υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν πια, οπότε είναι λογικό
να ψηφίσουν «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής.
Είναι άνεργοι, είναι άνθρωποι με χρέη στις τράπεζες από ένα δάνειο σπιτιού που είχαν πάρει, μια πιστωτική κάρτα που δεν μπόρεσαν να ξεχρεώσουν, είναι χαμηλοσυνταξιούχοι, είναι συνάνθρωποί μας με κάποια χρόνια ασθένεια που δεν έχουν πια ιατροφαρμακευτική κάλυψη γιατί δεν πληρώνουν κάποιο δημόσιο ταμείο.
Είναι άνθρωποι σαν όλους εμάς που δεν φταίνε που είναι σε αυτή την δύσκολη κατάσταση, η οποία επήλθε είτε γιατί η εταιρεία στην οποία δούλευαν (στον ιδιωτικό τομέα) έκλεισε ή έκανε απολύσεις, είτε γιατί γεννήθηκαν «πολύ νέοι» και οι θέσεις ήταν ήδη πιασμένες από τους πρεσβύτερους, είτε γιατί πήραν κάποιο δάνειο πριν μειωθεί δραστικά ο μισθός τους το οποίο τώρα φαίνεται αβάστασχτο, είτε είτε είτε…
Είναι άνθρωποι που, όταν όλοι ασχολούμαστε με το κούρεμα των καταθέσεων και τα 50 ή 60 ευρώ που μπορούμε να βγάζουμε κάθε μέρα από τα ΑΤΜ, ίσως να μην είναι καν στις ουρές. Γιατί πολύ απλά τα χρήματά τους εξαντλήθηκαν ήδη.
Είναι, επαναλαμβάνω, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Ή μήπως έχουν και απλά δεν τους το έχει εξηγήσει καθαρά κανείς; Γιατί δεν συμφέρει να χαθούν αυτές οι ψήφοι της οργής, της απόγνωσης, ή - όπως είναι της μόδας – οι ψήφοι της …αξιοπρέπειας, του ηρωικού ΟΧΙ.
Θα προσπαθήσω να καταρρίψω αυτόν τον μύθο του «δεν έχω τίποτε να χάσω» με κοινή λογική και με ένα σενάριο για τοπικό νόμισμα, όπως κι αν θα το βαφτίσουμε άμα έρθει εκείνη η ώρα, σίγουρα πάντως υποτιμημένο και όχι ευρωπαϊκό:
Όπως είναι λογικό, θα χαθούν και τα χρήματα για όλα τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Όπως το Erasmus για τους φοιτητές, αλλά και τα προγράμματα ανεργίας του ΟΑΕΔ και τα προγράμματα για τη νεανική επιχειρηματικότητα.
Και κάποιες πρωτοβουλίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή με Κοινωνικά Φαρμακεία, Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις και εταιρείες που βοηθούν στη συγκέντρωση φαρμάκων, δυστυχώς θα καταργηθούν. Δεν θα έχουν τις απαραίτητες χορηγίες για να λειτουργήσουν. Γιατί οι περισσότερες χορηγίες είναι από τον ιδιωτικό τομέα
Το κόστος παραγωγής των τροφίμων και των προϊόντων που παράγονται σε εργοστάσια της χώρας μας – ξεχνάμε τα εισαγόμενα φυσικά – επίσης θα ανέβει μια και εδώ πολλές πρώτες ύλες (ειδικά για τη συσκευασία τους) εισάγονται. Όπως εισαγόμενο είναι και το πετρέλαιο που κινεί τη βιομηχανία, αλλά και τα τρακτέρ των αγροτών και άρα θα γίνει πολύ πιο ακριβό και θα ανεβάσει τις τιμές των προϊόντων
Μύθοι και αλήθειες υπάρχουν πολλές και η λίστα θα μπορούσε να αυξηθεί από ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μια απλή μητέρα τα δημοσιονομικά και τα οικονομικά συστήματα. Μια λίστα που θα μπορούσε να ανεβάσει την κατάθλιψη στα ύψη εάν αναλογιστούμε ότι θα χάσουμε και αυτά τα προφανή, ακόμη και όποιος πιστεύει ότι …δεν έχει τίποτε να χάσει.
Και τα σενάρια είναι πολλά, οι υποθέσεις και η στρατηγική του παιχνιδιού. Αλλά όλο αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι. Και ακόμη κι αν ήταν, προτιμώ να πάω με τους κανόνες που γνωρίζω παρά με άγνωστους όρους που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μου τους εξηγήσει. Απλά με καθησυχάζει ότι όλα θα είναι καλύτερα, χωρίς να μου πει πώς θα γίνει αυτό.
Ο τζογαδόρος μπορεί να παίξει poker και να ρισκάρει πιστεύοντας ότι ο «αντίπαλος» θα κάνει υποχωρήσεις. Ειδικά εάν το κάνει έχοντας εξασφαλίσει και με το παραπάνω τα προς το ζην. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης έχουν την οικονομική δυνατότητα να τζογάρουν και να ποντάρουν στο ότι η υπόλοιπη Ευρώπη θα κάνει κωλοτούμπες. Εμείς οι απλοί πολίτες δεν την έχουμε.
Γιατί έχουμε όλοι πολλά να χάσουμε!
Καλλιόπη Βασιλείου
Μαζί με άλλες 14 ανησυχούσες γυναίκες/απλούς πολίτες
(Αννίτα Γεωργιάδη, Τζέννυ Μπουγά, Κλώντια Καρύδη, Ανναρέλλα Στάθη, Αιμιλία Τσεϊμαζίδου, Λύντα Μοντιάνο, Έλενα Σάββα, Μαρία Λαζαρίμου, Μαρίνα Λεωνιδοπούλου, Έλια Λιατάκη, Χαρίκλεια Κατσαμπή, Μαρίνα Σεϊτανίδη, Ξένια Κούρτογλου, Λουκία Καρακάσογλου)
Είναι άνεργοι, είναι άνθρωποι με χρέη στις τράπεζες από ένα δάνειο σπιτιού που είχαν πάρει, μια πιστωτική κάρτα που δεν μπόρεσαν να ξεχρεώσουν, είναι χαμηλοσυνταξιούχοι, είναι συνάνθρωποί μας με κάποια χρόνια ασθένεια που δεν έχουν πια ιατροφαρμακευτική κάλυψη γιατί δεν πληρώνουν κάποιο δημόσιο ταμείο.
Είναι άνθρωποι σαν όλους εμάς που δεν φταίνε που είναι σε αυτή την δύσκολη κατάσταση, η οποία επήλθε είτε γιατί η εταιρεία στην οποία δούλευαν (στον ιδιωτικό τομέα) έκλεισε ή έκανε απολύσεις, είτε γιατί γεννήθηκαν «πολύ νέοι» και οι θέσεις ήταν ήδη πιασμένες από τους πρεσβύτερους, είτε γιατί πήραν κάποιο δάνειο πριν μειωθεί δραστικά ο μισθός τους το οποίο τώρα φαίνεται αβάστασχτο, είτε είτε είτε…
Είναι άνθρωποι που, όταν όλοι ασχολούμαστε με το κούρεμα των καταθέσεων και τα 50 ή 60 ευρώ που μπορούμε να βγάζουμε κάθε μέρα από τα ΑΤΜ, ίσως να μην είναι καν στις ουρές. Γιατί πολύ απλά τα χρήματά τους εξαντλήθηκαν ήδη.
Είναι, επαναλαμβάνω, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Ή μήπως έχουν και απλά δεν τους το έχει εξηγήσει καθαρά κανείς; Γιατί δεν συμφέρει να χαθούν αυτές οι ψήφοι της οργής, της απόγνωσης, ή - όπως είναι της μόδας – οι ψήφοι της …αξιοπρέπειας, του ηρωικού ΟΧΙ.
Θα προσπαθήσω να καταρρίψω αυτόν τον μύθο του «δεν έχω τίποτε να χάσω» με κοινή λογική και με ένα σενάριο για τοπικό νόμισμα, όπως κι αν θα το βαφτίσουμε άμα έρθει εκείνη η ώρα, σίγουρα πάντως υποτιμημένο και όχι ευρωπαϊκό:
- Μύθος 1ος «Είμαι ή θα μπω στο ταμείο ανεργίας και τελικά θα βγάζω περισσότερα στο χέρι και χωρίς να εργάζομαι»
Όπως είναι λογικό, θα χαθούν και τα χρήματα για όλα τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Όπως το Erasmus για τους φοιτητές, αλλά και τα προγράμματα ανεργίας του ΟΑΕΔ και τα προγράμματα για τη νεανική επιχειρηματικότητα.
- Μύθος 2ος «Η σύνταξή μου είναι τόσο χαμηλή που δεν πάει πιο κάτω»
- Μύθος 3ος «Υπάρχει επάρκεια φαρμάκων και υπάρχουν και ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες, οπότε φάρμακα θα βρίσκω»
Και κάποιες πρωτοβουλίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή με Κοινωνικά Φαρμακεία, Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις και εταιρείες που βοηθούν στη συγκέντρωση φαρμάκων, δυστυχώς θα καταργηθούν. Δεν θα έχουν τις απαραίτητες χορηγίες για να λειτουργήσουν. Γιατί οι περισσότερες χορηγίες είναι από τον ιδιωτικό τομέα
- Μύθος 4ος «Κρέας δεν τρώμε εδώ και καιρό, αλλά δεν θα πεινάσουμε γιατί η Ελλάδα έχει αγροτική παραγωγή. Θα τρώμε λαχανικά, φρούτα, όσπρια που παράγει η ελληνική γη»
Το κόστος παραγωγής των τροφίμων και των προϊόντων που παράγονται σε εργοστάσια της χώρας μας – ξεχνάμε τα εισαγόμενα φυσικά – επίσης θα ανέβει μια και εδώ πολλές πρώτες ύλες (ειδικά για τη συσκευασία τους) εισάγονται. Όπως εισαγόμενο είναι και το πετρέλαιο που κινεί τη βιομηχανία, αλλά και τα τρακτέρ των αγροτών και άρα θα γίνει πολύ πιο ακριβό και θα ανεβάσει τις τιμές των προϊόντων
- Μύθος 5ος «Θα παίρνω τρόφιμα από το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου μου, από διάφορες οργανώσεις και ιδρύματα που έχουν φτιαχτεί για αυτό τον σκοπό. Δεν θα πεινάσω»
- Μύθος 6ος «Έχω βαρεθεί να εργάζομαι για 400 και 500 ευρώ. Δεν μου φτάνουν με τίποτε»
- Μύθος 7ος «Θα διαγραφούν τα δάνεια και τα χρέη μου εάν κλείσουν οι ελληνικές τράπεζες και γίνει “μπάχαλο”»
Μύθοι και αλήθειες υπάρχουν πολλές και η λίστα θα μπορούσε να αυξηθεί από ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μια απλή μητέρα τα δημοσιονομικά και τα οικονομικά συστήματα. Μια λίστα που θα μπορούσε να ανεβάσει την κατάθλιψη στα ύψη εάν αναλογιστούμε ότι θα χάσουμε και αυτά τα προφανή, ακόμη και όποιος πιστεύει ότι …δεν έχει τίποτε να χάσει.
Και τα σενάρια είναι πολλά, οι υποθέσεις και η στρατηγική του παιχνιδιού. Αλλά όλο αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι. Και ακόμη κι αν ήταν, προτιμώ να πάω με τους κανόνες που γνωρίζω παρά με άγνωστους όρους που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μου τους εξηγήσει. Απλά με καθησυχάζει ότι όλα θα είναι καλύτερα, χωρίς να μου πει πώς θα γίνει αυτό.
Ο τζογαδόρος μπορεί να παίξει poker και να ρισκάρει πιστεύοντας ότι ο «αντίπαλος» θα κάνει υποχωρήσεις. Ειδικά εάν το κάνει έχοντας εξασφαλίσει και με το παραπάνω τα προς το ζην. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης έχουν την οικονομική δυνατότητα να τζογάρουν και να ποντάρουν στο ότι η υπόλοιπη Ευρώπη θα κάνει κωλοτούμπες. Εμείς οι απλοί πολίτες δεν την έχουμε.
Γιατί έχουμε όλοι πολλά να χάσουμε!
Καλλιόπη Βασιλείου
Μαζί με άλλες 14 ανησυχούσες γυναίκες/απλούς πολίτες
(Αννίτα Γεωργιάδη, Τζέννυ Μπουγά, Κλώντια Καρύδη, Ανναρέλλα Στάθη, Αιμιλία Τσεϊμαζίδου, Λύντα Μοντιάνο, Έλενα Σάββα, Μαρία Λαζαρίμου, Μαρίνα Λεωνιδοπούλου, Έλια Λιατάκη, Χαρίκλεια Κατσαμπή, Μαρίνα Σεϊτανίδη, Ξένια Κούρτογλου, Λουκία Καρακάσογλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου